در نیمه شب 21 آوریل سال 1986، راکتور شماره چهار نیروگاه هسته ای «چرنوبیل»، از کنترل خارج شد. «برای تولید برق، سوخت اورانیوم در داخل راکتور باید به اندازه کافی داغ شود تا آب به بخار تبدیل شود اما نه آن قدر داغ که خود سوخت شروع به ذوب شدن کند». «هیگن باتم» (نویسنده) در این کتاب بر این باور است که فاجعه چرنوبیل قابل پیش بینی بود، اما چرا سردمداران نظام شوروی این پیش بینی ها را نادیده گرفتند؟ این همان سؤالی است که پاسخ آن را باید در نظام ناکارآمد و معیوب سلسله مراتبی شوروی جست وجو کرد. نظام به شدت ناکارآمد و معیوب کمونیست که بر پایه عوام فریبی و پنهان کاری بنا شده بود، برخلاف آنچه در ابتدا ادعا می کرد، به سرعت به ساختاری برای اشاعه یک ایدئولوژی دروغین و ساختگی تبدیل شد که هدف آن ایجاد تمایز و برتری برای اعضای عالی رتبه حزب بود. اعضایی که به واسطه تجمع قدرت به زالوهایی برای مکیدن جان و مال مردم، و مهم تر از آن خشکاندن هر گونه تفکر آزاداندیشی، تبدیل شده بودند، و اندیشه ای جز ثروت اندوزی و قدرت طلبی در سر نداشتند. نویسنده در این کتاب به این موضوع پرداخته است.