جلد بیست و ششم از این مجموعه، دربرگیرنده ی خاطرات یک زن بهایی بازگشته به اسلام است. او در این کتاب، علت مسلمان شدن خود را شرح می دهد، از ماجراهای هم زیستی با بهاییان و سلطه جویی فرقه ای آنان سخن می گوید و رفتار و مناسک آن ها را به نقد می کشد. به تصریح کتاب: “نویسنده در این کتاب، به زبان روایت، از کار گسترده، هدفمند، و تخریبی بهاییان روی ذهن و ضمیر پاک کودکان پرده برمی دارد و خواننده را به اردوهای مختلط بهاییان به منظور هنجارشکنی در جامعه ی مسلمانان توجه می دهد. هم چنین، به شکلی دقیق و موثر، درباره ی تساوی زن و مرد از دیدگاه فرقه ی بهائیت روایت می کند، و این که هردوی آن ها چگونه اسیر برنامه های تشکیلاتی بهاییت هستند… موضوع جاسوس پروری و مراقبت تشکیلاتی از یک دیگر و این که تا چه اندازه بهاییان از یک دیگر ترس دارند و نسبت به هم بی اعتمادند، مورد موشکافی و دقت نظر نویسنده قرار می گیرد. شیوع دروغ و آلودگی در میان سران بهاییت، کوچ و زندگی اجباری، حتی در تعیین مکان زندگی، چگونگی انتخاب همسر و یا جدایی از آن ها، از جمله مواردی است که نویسنده به آن ها اشاره دارد، و رفتار تشکیلاتی را در شکل گیری آن ها موثر می داند. همین طور نویسنده به خوبی از پس روایت خشنودی بهاییان از ویرانی ایران توسط عراق و بیگانگی اعضای این فرقه با مهرورزی و دوستی با دیگران، برآمده است”.