“زندگی نیچه”، “اندیشه بنیادین نیچه” و “شیوه اندیشه نیچه از منظر کلیت اگزیستانس او” عنوان سه مبحثی است از “کارل یاسپرس” که به فارسی ترجمه شده است. بدین سان، بخش اعظم کتاب به حوزه تفکر و اندیشه نیچه اختصاص دارد. یاسپرس در بخشی از کتاب خاطر نشان می‌کند: “… جریان تفکر نیچه معمولا به سه دوره تقسیم می‌شود: 1) تا سال 1876، دوران احترام مبتنی بر اعتقاد به فرهنگ و نبوغ؛ 2) از سال 1876 تا 1881، دوره اعتقاد پوزیتیویستی به علم که با انتقادی موشکافانه در آمیخته است؛ 3) دوره فلسفه جدید که تا پایان سال 1888 ادامه دارد. به بیانی دیگر، گونه‌ای روند رمیدگی که تدریجی و در عین حال ریشه‌ای است نیچه را کم کم از اعتقاد دوران جوانی‌اش به دوستی و ارادت، و از زندگی همراه با اعتماد به آینده ملتش دور می‌کند، و او را قهرا به عرصه دورانی سوق می‌دهد که در “برهوت” سپری می‌شود. در این دوران، نیچه هرچیزی را با نگاهی ژرف‌اندیش می‌نگرد، و “در حالت انجماد نگه می‌دارد” و سرانجام به ایمانی تازه می‌رسد. این ایمان زاییده تنش شورانگیز تنهایی و خلوتی پخته و بالیده است که عملا هیچ قید و بندی که آن را وابسته افراد یا خلقش کند نمی‌شناسد و تنها در قالب تمثیل و باحالتی خیال‌انگیز بیان می‌شود. شمار این دوره‌ها، به ویژه دوره سوم را می‌توان با تقسیمات فرعی افزایش داد. خطاست اگر دوره میانی را صرفا با ویژگی پوزیتیویستی و علمی بودن مشخص کنیم. اما با این همه، این تقسیم سه شاخه با دگرگونی‌های تعیین کننده اندیشه همخوانی دارد، و در واقع بر نگرش خود نیچه درباره خویش استوار است”.