يکي از مباحث عمده که نويسنده در کتاب حاضر، بر آن تأکيد مي‌کند و نتايجي براي تفسير مختار خويش برمي‌کشد، زيبايي‌شناسي گرايي «نيچه» است. نويسنده بر اين عقيده است که نيچه به جهان به‌مثابه متني ادبي مي‌نگرد و براي رسيدن به ديدگاه‌هاي خويش درباره جهان و اشيا و حتي انسان‌ها، نخست ايده‌ها و اصولي را از ادبيات و آفرينش آثار ادبي برمي‌گيرد و سپس آن‌ها را به ديدگاه‌هاي مزبور تعميم مي‌دهد. او در تائيد رابطه ميان ادبيات و جهان نزد «نيچه»، متذکر مي‌شود که شباهتي ميان اين دو هست.