موضوع این کتاب، چرایی لزوم سخن گفتن از هستی های انسانی و اجتماعی به مثابه مهم ترین جلوه های واقعیات ارادی است. اینکه آیا در کنار هستی های جهان تکوین می توان نوعی دیگر از هستی های وابسته به وجود انسان ها و جوامع انسانی را ترسیم کرد؟ تبعات نظری و عملی پرداختن به چنین هستی هایی برای زندگی و همچنین علوم مرتبط با آن ها چیست؟ رهاوردهای شناسایی هستی اجتماعی چگونه می تواند نوع نگاه های رایج به زندگی، جهان علم را دچار فروپاشی کند و طرحی دیگر از نظام زندگی را در ابعاد مختلف در اندازد؛ و از همه مهم تر، این که چگونه می توان هستی اجتماعی یا هستی های انسانی را شناسایی کرد؟ اگر می توان، آیا ملاک علم بودن آن وجود قانون در این علوم و تعریف ملاک یا ملاکاتی برای عینیت است یا تحقق علم از راه دیگری نیز امکان پذیر است؟