ملاصدرا از حکمای بزرگ ایران در قرن 11 هـ . ق و مهم‌ترین اثر او در فلسفه کتاب معروف به اسفار است که از کتب مهم درسی فلسفۀ قدیم محسوب می‌شود. فلسفۀ ملاصدرا، که خود از آن به عنوان “حکمت متعالیه” نام می‌برد، تلفیقی است از عقاید مکتب مشاء و اشراق، و مسلک کشف و شهود. در فلسفۀ او، قول به هیولی و صورت با قول به مثل و اتحاد عاقل و معقول و سیال و متجدد بودن طبیعت ماده، که از آن به حرکت جوهری تعبیر کرده است، در کنار هم قرار گرفته‌اند. عقاید مهم فلسفی ملاصدرا که ارکان اصلی فلسفۀ وی شمرده می‌شود، بدین‌ قرار است: اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت؛ مشکک بودن وجود (یعنی وجود دارای مراتب شدت و ضعف می‌باشد)؛ وحدت وجود؛ اتحاد عاقل و معقول؛ حرکت جوهریه؛ حادث بودن نفس انسانی از جنبۀ جسمانیت و باقی بودن آن از جنبۀ روحانیت. به طور کلی صدرالمتالهین مبحث وجود را اساس مسائل حکمت، مدار علم به مبداء و پایۀ آرای ابداعی خویش دانسته و این قولی است که بزرگان متعالیه نیز جملگی برآن‌اند. کتاب حاضر، محصول جلسات متعددی است که در آن استاد فیاضی به طرح بحث اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت در مکتب صدرایی، همراه با دیدگاه‌های خویش در این باره پرداخته است.