«هشت موش کور با نام های «اکتاو»، «اولاف»، «برونو»، «بنیامین»، «تیبو»، «ژوزف»، «شارل» و
«موریس» در چمنزاری، پای کوهی بلند زندگی می کردند. آن ها در سراسر چمنزار زمین را می کندند و دالان هایی زیرزمینی برای خود می ساختند، به طوری که در هر دو، سه متر چمنزار، اندکی از خاک بالا می آمد. زندگی این موش های کور در شادی و کار خلاصه می شد. آن ها چمنزارشان را دوست داشتند و بیشتر وقتشان را صرف کندن و زیرورو کردن خاک می کردند. آن ها در خاک برداری بسیار ماهر بودند، هرکدام بخش معینی از چمنزار را در اختیار داشتند و در همانجا خانه خود را ساخته بودند؛ خانه ای راحت مطابق سلیقه شان. هر خانه با دالانی به خانه هایی دیگر راه پیدا می کرد و آن ها از این راه به دیدار هم می رفتند. به این ترتیب زندگی این موش های کور، زیبا و دلپذیر بود… .تااینکه در یک روز بهاری اتفاق وحشتناکی برایشان رخ داد… .