«سایمون ون بوی»، داستان های این کتاب را با الهام گرفتن از مسافرت های زیاد و گوش دادن به خاطرات و حکایات مردم بومی و محلی هر منطقه نوشته است. این کتاب به طور کلی در رابطه با رشته های ناپیدایی است که آدم ها را به یکدیگر پیوند می زند، اما اکثر داستان ها حول محور پایان دنیا می چرخند. اگرچه در هیچ یک از داستان ها دنیا به پایان نرسیده و نمی رسد، اما این حقیقت را نمی توان انکار کرد که داستان هایی آخرالزمانی اند. در یکی از داستان های این مجموعه می خوانیم: «… آرتور ساک باشگاهش را انداخت و دو قدم عقب رفت. نبضش تند می زد و خون در دستانش منجمد شده بود همیشه قبل از مبارزه هم این حال به او دست می داد. بعد صدای خودش را شنید: ندایی از درونش قاطعانه وادارش می کرد درگیر شود، بدون اینکه چاقو بخورد، با ضربه های ترکیبی و سریع و دقیق… . آرتور انگشتانش را محکم مشت کرد. اما بعد چیزی دید که انتظارش را نداشت…».