تحلیل شخصیت «وودی آلن»، فیلم ساز مشهور، با توجه به سه فیلم او موضوع نوشتار حاضر است. نگارنده اعتقاد دارد که وودی آلن هنرمندی است که به وسیلة همزاد صحنه ای اش یعنی پرسونای خود در فیلم ها آرزو دارد، مورد پسند و تایید دیگران قرار گیرد. از طرفی اجازه نمی دهد چنین اتفاقی بیفتد. هدف کتاب حاضر این است که نشان دهد دلایل میل مکرر تائید و رد که هم در فرم و هم در محتوای آثار آلن وجود دارد چیست. نگارنده در فصل اول تفاوت ها و شباهت های کلیدی میان وودی آلن و پرسونای او را با ارائة اصطلاحات ویژه برای تشخیص تجلی های مختلف آلن نشان می دهد، سپس دربارة تکامل های خاص این تجلی ها در جریان کار وودی آلن توضیح مختصری می دهد و در بخش پایانی به فلسفة وودی آلن در مورد سودمندی هنر در دست یابی به کمال می پردازد و پارادوکس تایید وودی را که در جریان محتوای تماتیک و فرم آثار آلن تکرار می شود شرح می دهد.