گابریل با آستین لباسش، گرد و خاک روی کتاب را پاک کرد و با صدای بلند خواند: اژدهاک دهان سو چاک! همین که آخرین کلمه را بر زبان آورد، نور خیره کننده ای از جلد کتاب برخاست. حروف طلایی رنگ از روی جلد کتاب شروع به لرزیدن کرد و روی دست ها و بازوها و صورت گابریل راه افتادند و تمام بدن او را پر کردند. انگار که بدنش پر از خال کوبی های متحرک و لرزان شده بود. زوئه از ترس فرهادی کشید: کتاب را ول کن. ولش کن. ناگهان رعد سهمگینی در فضا طنین انداخت و جادو به ترق و تروق افتاد. آب دریاچه به صورت موج های عظیمی بالا آمد، زمین شکاف برداشت، آسمان به رنگ درخشانی در آمد و همه موجودات جادویی فریادی تیز، فریادی دردآلود، فریادی از سر وحشت و ناامیدی سر دادند…