جلال آل احمد در سنت مؤلف محور نقد ادبی در ایران معاصر شکل گرفته است، سنتی که به سهم خود تحت سلطه پیش فرض های جریان روشن فکری ایرانی قرار دارد. در این سنت شخص نویسنده و آثار او به شدت تقدیس شده و تحت نام بلندآوازه جلال از هرگونه رویکرد انتقادی مصون مانده اند. اقدام به واسازی لزوما به معنای نفی و یا حتی انکار اهمیت تاریخی متون آل احمد نیست، بلکه در وهله اول جداسازی یا رهاسازی متون از سنت حضور و آوامحوری داستان نویسی و نقد ادبی معاصر ایران است.