پسرک که نامش «سیاه» است داستانش را با زاویه دید اول شخص روایت می کند، اما باور سبک سخن گفتن و استفاده از کلمات فاخرش در داستان برای خواننده سخت است. کمی بعد درمی یابیم که «سیاه» از طرف برادر اربابش به عنوان دستیار آموزشی انتخاب شده بود و بخشی از کارش خواندن آثار کلاسیک بود. کاری که سبب می شود تجربیات «سیاه» شکلی جدید و متفاوت به خود بگیرد. کمی بعدتر متوجه می شویم که استعداد اصلی «سیاه» در استفاده از کلمات نیست و استعداد ویژه ای در طراحی و نقاشی دارد. با آموزش هایی که از برادر ارباب دریافت می کند تبدیل به نقاشی بی نظیر می شود. در آغاز به طور مخفیانه تمرین طراحی می کند اما برادر اربابش «سیاه» را در هنگام طراحی می بیند، شگفت زده می شود و او را به عنوان تصویرگر اصلی آثارش انتخاب می کند. «سیاه» با کمک برادر اربابش از مزرعه بردگان می گریزد و البته این بخش از داستان کمی از واقعیت دور می شود. آدم هایی که مخاطب فکر می کرد مُرده اند بار دیگر به داستان بازمی گردند یا مردی که قصد کشتن «سیاه» را داشت به قتل می رسد و داستان کمی فضای قصه های شاه پریان را به خود می گیرد. در پایان داستان با دوگانگی عجیبی روبه رو می شویم که شدت دلسوزی و همدردی با «سیاه» را شدت می بخشد. «سیاه» در دو دنیای متفاوت گیر افتاده است: آیا برده است یا مردی آزاد؟ مردی در حاشیه در دنیایی نژادپرست یا هنرمندی مورد احترام و حتی ارزشمندتر از سفیدپوستان؟… .