کارل تئودور درایر، کارگردان و چهره افسانه ای تاریخ سینما، مایل بود وامپیر را شعر وحشت بنامد. او در باب اینکه وامپیر چگونه اثری باشد، به بازیگرانش گفته بود: تصور کنید در اتاقی نشسته ایم. ناگهان به ما خبر می دهند که پشت این در جنازه افتاده است. در یک آن، اتاقی که در آن بودیم دستخوش تغییر می شود و عناصر اتاق و حال و هوای آن دگرگون می شود. ما تغییر کرده ایم؛ اما اتاق از حیث مادی، همان است که بیشتر اشیا آن گونه که ما درکشان می کنیم، وجود دارند. می خواهم وامپیر چنین تأثیری بر جان مخاطب بگذارد. می توان گفت وامپیر در آستانه ها ایستاده است. در آستانه مرگ و زندگی و در آستانه سینمای ناطق و سینمای صامت. اینجا، استعاره سینما نه آینه و پنجره، یا چشم و چهره، بلکه تابوت است: همچون زندگی که تنها یک مقصد غایی خواهد داشت: گورستان.