موضوع وجود خداوند، به عنوان یک مسالۀ فلسفی، حول و حوش “دلایل کلامی” دور می‌زند که از زمان افلاطون کانون بحث و مناظره بوده‌اند. این که این ادله می‌توانند به تثبیت نتیجۀ دلخواه خویش بیانجامند، و بر فرض این که به چنین توفیقی دست پیدا کنند، آیا از هیچ ارزش دینی مثبتی برخوردارند یا خیر، سوالاتی هستند که محل بحث و نزاع می‌باشند. اما این خود ادلۀ مزبور در زمرۀ تمرینات قدیم و کلاسیک استدلالات فلسفی هستند، محل بحث نیست. در کتاب حاضر دربارۀ ادلۀ مذکور بحث شده است. به طور کلی نگارنده در کتاب، سخنانی از افلاطون و پولس رسول گرفته تا سن آنسلم، توماس آکویناس، دکارت، کارت، هیوم و لایبنیتز و در این اواخر کاپلسن، راسل، بیلی، ویزدوم و شخص خودش در اثبات وجود خداوند و نیز علیه آن نقل می‌کند. بدیهی است که داستان وجود خداوند و نقش او در هستی حداقل به قدمت عمر بشر است، اما سخن از نحوۀ دریافت و ادراک بشر از این حقیقت متعالی، و حتی جدل و احتجاج مخالفین و معاندین ـ که باز آن هم به نحوی دربارۀ همان عشق کل است ـ از هر زبانی که شنیده شود، نامکرر است.