در شعر کردی اساسا دو نوع وزن وجود دارد: یکی وزن هجایی و دیگری وزن عروضی. وزن هجایی در این زبان، اصیل تر و با طبیعت سازگارتر است. این نوع وزن، از همان ابتدا شعر کردی بعد از اسلام (قرن دوم هجری) تا به امروز در شعرهای این زبان رایج بوده است. سابقه ی این نوع وزن به زبان های ایرانی میانه و باستان، یعنی زبان های پهلوی و پارتی و اوستایی باز می گردد که زبان کردی امروز مانند سایر زبان های کنونی ایرانی دنباله ی آن ها محسوب می شود. تمام ادبیات منظوم فولکلوری کردی وزن هجایی دارد. اما وزن عروضی تحت تاثیر ادبیات فارسی و عربی به خصوص فارسی، در قرن دهم و یازدهم هجری وارد شعرهای زبان کردی شده و مهم ترین دوره ی ادبیات این زبان یعنی دوره ی کلاسیک را به وجود آورده است که چهار قرن (از اواخر قرن دهم تا اوایل قرن چهاردهم هجری) ادامه یافته و ده ها دیوان شعر را دربرمی گیرد. هریک از این انواع وزن، بسته به این که در چه قالب هایی به کار گرفته شده باشند، خود به دو نوع فرعی تقسیم می شوند. بنابراین در نهایت چهار نوع وزن خواهیم داشت که عبارت اند از: هجایی سنتی؛ هجایی نو؛ عروضی سنتی؛ و عروضی نو. کتاب حاضر پس از ذکر منشا و تاریخ زبان کردی، پراکندگی جغرافیایی و ارزش ادبی لهجه های زبان کردی و مختصری از تاریخ ادبیات کردی به آواشناسی تطبیقی لهجه های زبان کردی با زبان فارسی و خط کردی و چگونگی تکوین و تحول آن اختصاص یافته است. در بخش دوم که مبحث اصلی کتاب به شمار می رود نیز انواع وزن در شعر کردی بررسی شده است.