“ولایت” در اصطلاح اهل عرفان به معنای قرب به خدای سبحان است. هنگامی که عبد از خود فانی و به حق باقی می گردد، به ولایت دست یافته است. هنگامی معنای کامل ولایت تحقق می یابد که علاوه بر قیام عبد برای خدا، اخلاق او به اخلاق الهی مبدل شود و به اوصاف او متحقق گردد؛ به گونه ای که علم او علم الهی، قدرت او قدرت الهی و فعل او فعل حق باشد. این پژوهش در خصوص “ولایت” در چهار فصل سامان یافته است: در فصل اول از ضرورت ولایت، سخن به میان آمده و تاریخچه ی آن بازگو شده است. ذکر مفاهیم کلیدی و مفاهیم وابسته در حوزه ی ولایت و تفاوت این مفاهیم با یک دیگر از دیگر مباحث این بخش است. فصل دوم به بررسی اسفار اربعه ی عرفانی و جایگاه ولایت در اسفار اربعه اختصاص یافته است. در این بخش دیدگاه شخصیت های برجسته ی عرفانی شیعه چون علامه سید حیدر آملی، محمدرضا قمشه ای، و امام خمینی (ره) تبیین گردیده است. در پایان این فصل از ریاضت و منازل و مقامات و حالات عرفانی نیز بحث شده است. در فصل سوم درباره ی تجلی و نظام اسمای الهی به تفضیل بحث شده و از مباحثی چون ضرورت اهمیت و نقش تجلی، تاریخچه چیستی تجلی، واژه های مترادف با تجلی، اقسام تجلی، تجلی از دیدگاه قرآن، علیت و تجلی، کشف و شهود، الهام و وحی و.. سخن به میان آمده است. بررسی مساله ی ختم ولایت از مناظر گوناگون، موضوع فصل چهارم کتاب را تشکیل می دهد. در این بخش، دیدگاه شخصیت های برجسته ی عرفانی چون محی الدین ابن عربی، قونوی، جندی، خرغانی، کاشانی، قیصری، ملاهادی سبزواری، محمدرضا قمشه ای و امام خمینی (ره) در خصوص ختم ولایت، ارزیابی شده است.