آقای “ویلیام” پرکار پسری به نام «جیمز» داشت. جیمز یک موش خانگی داشت که با آن بازی می کرد. او اسم موشش را پرخور گذاشته بود، چون گاهی اوقات آن قدر غذا می خورد که نمی توانست از تونلش رد شود. اما جیمز دوست داشت با پدرش بازی کند و اوقاتی را با او بگذراند، اما آقای ویلیام وقتی برای بودن با جیمز نداشت. او سخت کار می کرد تا تمام احتیاجات جیمز را فراهم کند. اما جیمز ترجیح می داد به جای اسباب بازی و امکانات دیگر، پدرش را داشته باشد. تا این که یک روز جیمز چاره ای اندیشید. خداوند، انسان ها را آفریده تا به صورت خانواده زندگی کنند. او دست دارد که پدر و مادرها و بچه هایشان، با هم باشند و وقتشان را با یک دیگر بگذرانند و از با هم بودن لذت ببرند.