«ویل» و «پلایا» از دوره ابتدایی در مدرسه ارتفاعات کوهستانی با یکدیگر دوست بودند و حالا پس از مدتی یکدیگر را دوباره می بینند. پلایا به یاد گذشته نوک انگشتانش را در اسنک های پنیری مخروطی شکل فرو کرده بود و جلوی صورتش تکان می داد، انگار دارد به ویل می گوید این را یادت می آید و بعد ویل را به یاد نان ذرتی که پدر ویل همیشه می پخت، می اندازد، ویل غرق در خاطراتش می شود و… .