«مارسلین لوریدان ایونس» در 13 آوریل سال 1944 همراه پدرش به «آشویتس – بیرکنائو تبعید و در 10مه سال 1945 به دست ارتش سرخ آزاد می شود. اما پدرش مثل 45 عضو دیگر خانواده و خویشانش هرگز از اردوگاه ها بازنمی گردد. مارسلین 70 سال بعد، با کتاب «و تو برنگشتی»، دوران هولناک اسارت و زندگی پس از آن را برای پدر از دست رفته اش روایت می کند. در بخشی از این کتاب می خوانید: «دیگر از گاز خبری نبود. دیگر دهانه ی گشوده ای در کار نبود که بتوانند دقیقه به دقیقه ما را درون آن بیندازند. ما دختران بیرکنائو از بزرگ ترین مرکز قتل عام نجات پیدا کرده بودیم. دیگر دودکشی در کار نبود. نه کوره ی جسدسوزی، نه بوی جسدهایی که جزغاله می شد. برای همین بود که من، با اینکه مثل بید می لرزیدم، زیر چادرهایی که میان برف برپا کرده بودیم آواز می خواندم…».