بعضی آدم ها، با گذشت زمان، آزادتر از قبل می شوند: به جای خم شدن، قامتشان را راست نگه می دارند. ازشان انرژی حیرت آوری ساطع می شود. برای آدم هایی که سر راهشان قرار می گیرند، منبع نور می شوند. دوست دارم بدانم، این افراد با تاریکی های گذشته شان چه کرده اند؟ با پشیمانی هایشان، با جراحت هایشان. چگونه از پسش آن برآمده اند؟ چرا که ما هیچ چیز را فراموش نمی کنیم، حتی اگر خودمان را مجبور به فراموشی کرده باشیم، گذشته در ما زندگی می کند. چیزی در عمر وجودمان جا خوش می کند، طوری که گمان می کنیم خواب رفته، اما بیدار می شود.