در طی ده سالی که دانشجوی فلسفه بوده ام، هرگاه متنی دست می گرفتم و کلمات فیلسوفی را می خواندم، احساس می کردم از نقطه درستی آغاز نکرده ام. کلمات فیلسوف مانند رموزی بودند که خبر از گذشته ای می دادند که من از آن بی خبر بودم. هر چه بیشتر می خواندم، بیشتر حس می کردم. اگر آن گذشته مجهول را نشناسم، از کلمات کتابی که در دست دارند هیچ بهره ای نخواهم برد. طولی نکشید که پی بردم این گذشته مجهول را باید در کلام فیلسوفان باستان یونان یافت، همان هایی که خشت اول فلسفه را گذاشتند.