نويسنده در اين رمان کلافگي بيمارگونه‌اش از دنيايي چنان ساختارگرايانه را که ديگر به يک هزارتو شباهت دارد به تصوير مي‌کشد. نويسنده در به‌کارگيري استعاره‌ها و نثر چنان نوآورانه ظاهر مي‌شود که در رده بزرگان جنبش فوتوريسم جاي مي‌گيرد.