در کتاب حاضر، نویسنده تلاش کرده با مطالعه تطبیقی آرا ابن عربی و هایدگر در خصوص انسان، به زبانی مشترک در خصوص وجود و حقیقت انسان دست یابد. بر این اساس، کتاب در 3 بخش تدوین شده است. ابتدا «انسان در حکمت ابن عربی» بررسی شده است. سپس «سیر تحول پرسش از انسان در اندیشه هایدگر» مطرح شده است. در نهایت نیز مطالعه تطبیقی میان آرای ابن عربی و هایدگر با التفات به پرسش از حقیقت انسان صورت گرفته است. به تصریح نویسنده، هایدگر در تاریخ تفکر غرب با اعلام عدم انحصار معنای تفکر به فلسفه، زمینه ی گفت وگو با اندیشمندان دیگر سنت ها را گشود. عرفان ابن عربی نیز چون از ابتدا از افق کون جامع و حقیقت انسان می اندیشیده، هیچ مرتبه و درجه ای از تفکر را نفی و انکار نکرده است. در پایان، مقاله با عنوان «تمهیدی برای فهم انسان در فلسفه معاصر» ضمیمه این اثر شده است.