«خاموش بودیم. چشم گشودیم و خود را در این گوشه کیهان یافتیم. ضروری است که کیستی خود و چیستی جهانی را که در آن زندگی می کنیم، فهم کنیم. مهم است که بدانیم چگونه زندگی کنیم و چگونه با مرگ مواجه شویم. عقل در این مسیر دور و دراز راهبر ما بوده است، اما معما همچنان باقی است. به نظر می رسد آنگاه که سرگشتگی بر ذهن و حواس ما چیره می شود، ایمان دلیلی موجه می یابد، اما ایمان دانش نیست و آیا دانش کافی است؟». نویسنده کتاب «پرسش های اولین و آخرین» به طریقی برانگیزاننده و مستدل، اعلام می کند که راهی نیست و ما به هیچ روی نمی توانیم چیستی خود را درک کنیم و پاسخی قطعی به پرسش های بزرگ بدهیم. او بر آن است که با نظر کردن به معمای هستی می توانیم یا شاید بتوانیم به زندگی خود غنای بیشتری ببخشیم و درکمان را از مخمصه بشری دگرگون کنیم. تفاوت عظیمی است میان در روز گم شدن یا در تاریکی گم شدن.