امروزه در عرصه ی علوم اجتماعی، که علوم سیاسی نیز بخشی از آن به شمار می رود، هیچ گونه وحدت روش شناختی مشاهده نمی شود. رویکردهای گوناگون به پژوهش در علوم اجتماعی، مبانی فلسفی و معرفت شناختی وجود دارند، و راه های مختلفی برای دست یابی به دانش علمی توصیه می کنند. با روشن شدن کاستی های هریک از روش های موجود، دیگر به ادعاهای مطلق این روش ها برای کسب شناخت اقبال چندانی نمی شود، و نه می توان تمام پدیده های اجتماعی را در قالب روابط منطقی و ریاضی گونه درآورد و فهم آن ها را به قوای عقلانی ذهن شناخته شده سپرد، و نه می توان به تجربه ی ناب، که فارغ از هر نوع پیش داوری و مفروضات و ساختارهای ذهن پیشین است، دل بست. کتاب حاضر نیز در همین راستا تدوین شده است. نگارنده در مبحث نخست تحت عنوان “کثرت در روش شناسی های علوم اجتماعی” به سه رویکرد؛ اثبات گرایی، تفسیری و انتقادی اشاره کرده، سپس اطلاعاتی را در زمینه ی طراحی پروژه های پژوهشی فراهم آورده است. روش های گردآوری داده ها از جمله روش پیمایشی، مصاحبه، مشاهده ی میدانی و… و تحلیل داده ها بخش های بعدی کتاب را تشکیل می دهند.