مطالعۀ فلسفۀ اسلامی در غرب، که به قرن هجدهم باز می‌گردد، تا اواسط قرن نوزدهم توجهی روزافزون یافت. تحقیقات جدید از جایی به‌این فلسفه پرداخت که دانشمندان قرون میانه آن را رها کرده بودند. محققان غربی در جست‌وجوی منشأ و تحول تفکر اروپایی به فلسفۀ مدرسی و مسیحی قرون وسطی بازگشتند و به زودی دریافتند که فلسفه‌ها تا حد زیادی مدیون ترجمه‌های لاتینی از کتب و شروح عربی آثار افلاطون و ارسطو هستند. این آثار در عین حال نمایانگر ترکیبی نوافلاطونی بودند که به تفصیل در دورۀ یونانی مآبی ساخته و پرداخته شده بود. بدین ترتیب رفته رفته‌ اهمیت متون اصلی آشکار شد و چند تن از محققان چون زنکر به تصحیح برخی از آن آثار روی آوردند. پس از مدتی اصطلاحات فلسفی و کلامی اهمیت یافت و برخی به ضبط و ثبت این اصطلاحات مبادرت ورزیدند. بنابراین کم کم اصطلاح‌شناسی اهمیت یافت و مورد مطالعه قرار گرفت. از این رو پیدایش زبان و اصطلاحات فلسفی، تحولی مهم در تاریخ زبان عربی و سپس فارسی به شمار می‌رود. نگارنده در کتاب حاضر در پی آن است که سیر پیدایش و تحول اصطلاحات فلسفی در زبان عربی و فارسی را نشان دهد. وی برای نیل به ‌این مقصود، به بررسی تاریخ تحول و منظور زبان علمی عربی و فارسی از طریق مطالعۀ آثار ادبی این دو زبان؛ یعنی نخستین ترجمه‌ها از متون یونانی و نیز مکتوبات علمی در زمینه های فلسفه، عرفان، کلام، منطق و حتی پزشکی و ریاضی، می‌پردازد. نگارنده بر این باور است که زبان فارسی در راه ساختن زبان و اصطلاحات فلسفی مسیری متفاوت از عربی پیموده ‌است.