“میشل فوکو” در این اثر بر آن است با بررسی روش های مشاهده که شالوده ی خاستگاه های تکنیک های پزشکی مدرن است، مساله ی فرد انضمامی، رخداد اساسی در ارتباط انسان با خود، و رابطه ی زبان با اشیا را شناسایی کند. وی در این راه پیش فرض های مطرح درباره ی تاریخ، سرشت زبان، خود و حقیقت را زیر سوال می برد وی خاطرنشان می کند: “ما در این جا فقط به پزشکی و شیوه ای که در آن، طی چند سال دانش خاص فرد بیمار سر و سامان یافت علاقه مند نیستم. برای امکان پذیرشدن تجربه ی بالینی به مثابه ی شکلی از دانش لازم شد تا سازمان دهی مجدد قلمرو بیمارستان، تعریف تازه ای از موقعیت بیمار در جامعه و تثبیت پاره ای روابط بین کمک های خیریه و تجربه ی پزشکی، بین کمک رسانی و دانش انجام شوند. بیمار باید در فضایی جمعی و همگون محصور می شد. هم چنین لازم بود تا زبان به قلمرو کاملا تازه ای گشوده می شد: قلمرو رابطه ای دایمی و با مبنای عینی بین امر دیدنی و امر بیان شدنی. سپس نوعی استفاده ی مطلقا جدید از گفتمان علمی تعریف شد: استفاده ای که شامل وفاداری و فرمانبرداری بی قید و شرط به محتوای غنی تجربه بود ـ گفتن آن چه فرد می بیند؛ هم چنین استفاده ای که دربردارنده ی بنیاد و ساختار تجربه بود ـ که با گفتن آن چه مزد می بیند نشان داده می شود. پس ضروری بود تا زبان پزشکی در این مرتبه ظاهرا سطحی اما در واقع عمیقا جای گرفته قرار داده شود، مرتبه ای که در آن قاعده ی توصیفی نیز اشاره ای آشکارساز است. و این آشکارسازی نیز مانند قلمرو خاستگاه و قلمرو تجلی حقیقت اش متضمن فضای گفتمانی اجساد است: امر درونی نیز آشکار می شود. بر ساختن تشریح آسیب شناختی در دوره ای که پزشکان بالینی در حال تعیین روش خودشان بودند صرفا نوعی هم زمانی نیست: توازن تجربه مستلزم آن است که نگاه معطوف به فرد باشد و زبان توصیف باید بر مبنای ثابت، دیدنی و خواندنی مرگ استوار باشد”.