مجموعه ی حاضر برپایه ی دو سلسله سخنرانی از “ریچارد رورتی” شکل گرفته است. نخست، سه سخنرانی در قالب درس گفتارهای نور تکلیف در فوریه ی 1986 در دانشسراهای دانشگاهی لندن، و روم، چهارسخنرانی در قالب درس گفتارهای کلارک در فوریه ی 1987 در دانشسرای تربیتی کمبریج. در بخش نخست با عنوان پیشامد زمان، “رورتی” بحث را با فلسفه، زبان آغاز می کند. وی این مساله را به پیش می کشد که تنهاجملات می توانند درست باشند، و انسان ها حقایق را با ساختن زبان هایی برای بیان جملات می سازند. “رورتی” در این جا بر آثار “دیوید سون” تمرکز می کند. موضوع پیشامد خودبودگی و پیشامد جامعه ی لیبرال دو مبحث بعدی کتاب هستند. بخش دوم با عنوان “بازی و نظریه” متضمن سه بحث است. ابتدا “بازی شخصی و امید لیبرالی”. دوم “خودآفرینی و وابستگی” با کنکاشی در آرای پروست، نیچه و هایدگر. سوم بررسی نظریه ی “بازی باور” تا انتشارات شخصی که برپایه ی اندیشه های دریدا مطرح می شود. مبحث پایانی کتاب نیز درباره ی “قساوت” است که طی آن آرای ناباکوف و اورول در این خصوص تبیین می گردد و در انتها موضوع “همبستگی” بررسی می شود. گفتنی است بحث انگیزی رورتی بیش تر از بابت آثاری است که از دهه ی هشتاد به این سو، با پرداختن به مناسبات میان سیاست، فرهنگ، و جامعه و نسبت فلسفه با این سه ـ از همه مهم تر در کتاب حاضر و هم چنین در “فلسفه و امید اجتماعی (2000) ـ پدید آورد. “رورتی متفکری (به معنای مصطلح) رادیکال نیست. محافظه کاری است که می خواهد دیدگاه های دموکراتی خود را با توجه به بهترین روش گری های فرهنگ اروپایی و ره آوردهای رویای امیرکایی به پیش برد. پس، به جای تلاش برای ریشه کن کردن امیدهای جامعه ی لیبرالی و زدودن آمال اوتوپیایی و جذب شدن در فرهنگ “مخالف خوانی” مارکسیست های اروپایی یا “مکتب کین توزی” (عنوانی که بلوم به چپ جدید آمریکایی داده)، رورتی خواهان حفظ و حراست از نهادهای دموکراسی و تلاش بیش تر برای ارزش های آزادی در قالب قانون مداری و برابری خواهی در یک جامعه ی لیبرالی است. کتاب کنونی (1988) هم در واقع داستانی درباره ی چنین جامعه ای است…”.