این کتاب، مجموعه ای است از آرا و نظرات نسل پیشین تئاتر که نویسنده از نوجوانی از روایت های آن ها یادداشت برداشته و یا با ضبط صوت این صداهای ماندگار را ضبط کرده است؛ روایت هایی گوناگون از تجربه های صحنه ای به خصوص از چگونگی کار آن ها با استادان خودشان که درواقع نیاکان تئاتری ما محسوب می شوند. به طور نمونه، نویسنده می نویسد: «حدود چهل سال پیش پای صحبت عطاالله زاهد نشستم که به تفصیل از حضورش در نمایش اپرت «رستاخیز شهریاران ایران» می گفت که یک قرن پیش میرزاده عشقی در تهران و شیراز و اصفهان به صحنه برد. یا در روایت های دیگر از ماجراهایی مطلع می شویم که کمتر از آن ها با خبر بودیم، مثل عشق نافرجام سیف الدین کرمانشاهی به قمرالملوک وزیری یا ماجرای آتش زدن تئاتر سعدی و یا طریق وارد شدن زنان بازیگر مثل ایران دفتری و چهره آزاد و عصمت صفوی در گروه اساتید تأثیرگذاری مثل نصر و مهرتاش و نوشین و همین طور نشستن پای صحبت بسیاری از بزرگان تئاتری مثل اسکویی ها و جعفری و جوانمرد و اصغر بیچاره و رادی و… تا می رسیم به اولین تمرین نگاری تئاتر سعید سلطان پور و یا آخرین دیدگاه کسانی نظیر رکن الدین خسروی و خسرو حکیم رابط و…».