موضوع کتاب حاضر فلسفه و تاریخ هنر ایرانی است. نویسنده برای تبیین موضوع نخست، واژه و مفهوم هنر و زیبایی و سپس نسبت آن دو را با یک دیگر بررسی کرده است. آن گاه از آنجا که هنر رخدادی است برآمده از سنت انسان و زیبایی، طرحی از تلقی اندیشه ایرانی دربارة انسان را ترسیم کرده است. در ادامه مفهوم هنر و زیباشناسی ایرانی را با توجه به ریشة تاریخی و فکری فرهنگ ایرانی، به ویژه در دوره صفوی و در چهار مصداق هنری بزرگ ایرانی یعنی معماری، نقاشی، موسیقی و شعر تحلیل کرده است.