«جی پی واسوانی» در این کتاب نیز همچون آثار دیگر برگرفته از سخنرانی‌هایش، از حال و هوای رمزگونه حکایت و داستان‌سرایی بهره می‌گیرد. او در این کتاب به موضوع دیرینه «رنج» می‌پردازد. واسوانی که همواره در کتاب‌هایش از بینشی هستی‌نگر و کل‌گرا برخوردار است، در این کتاب هم رنج را نه از دید یک رویداد مشخص، بلکه از دیدگاهی گسترده‌تر مورد بررسی قرار می‌دهد. او که بر این باور است که نمی‌توان پدیدارهای هستی را از دریچه محدود دید بشری درک کرد، دل و ذهن انسان رنج‌دیده را با خِرد معنوی خود همراه می‌کند تا راز رنج و رخدادهای تلخ و اندوهبار زندگی‌اش را درک کند و آرامش ذهنی و روانی خود را باز یابد. بیان واسوانی آگاهانه از تحکم و اندرزگویی فاصله می‌گیرد و در نوشتار برگرفته از سخنانش، با همدلی و همدردی با همه موجودات هستی برخورد می‌کند. به این ترتیب، خواننده او را در مسیر دشوار زندگی پردردش، همسفر و همگام خود می‌بیند و گوش دل به رهنمودهایش می‌سپارد.