این کتاب، روایتی تکان دهنده و روان رنجور از غیبت کسی است که نویسنده عاشقانه و البته در خفا ستایش اش می نمود. چیزی شبیه به واکنش فیلسوف و نشانه شناس مشهور فرانسوی؛ «رولان بارت» به مرگ ناگهانی مادرش. بارت نیز پس از فوت کسی که مؤمنانه می پرستیدش، کتاب «اتاق روشن» را نوشت، آن هم درست چند هفته پس از مرگ مادرش. کتابی درباره تئوری عکاسی که بهانه نویسنده برای تحریر آن مشاهده عکسی قدیمی از مادرش بود. به همین نحو است که «پتر هاند که»ی اتریشی در «چنان ناکام که خالی از آرزو»، مسئله فقدان مادرش را به ادبیات پیوند می زند و به آن واکنش نشان می دهد. امری که ممکن است اندکی از احساس تأثرش بکاهد. در بخشی از این داستان می خوانید: «مادرم برخلاف شهر، در اینجا به بچه دار بودن افتخار می کرد، او پُزشان را هم می داد. دیگر نمی گذاشت کسی به او دستور بدهد. پیشترها در برابر قُمپز دَر کردن دیگران، دستِ بالا اندکی قُمپز در می کرد؛ حالا به راحتی دیگران را به سُخره می گرفت. آنچنان می توانست دیگران را به سُخره بگیرد که آن ها کاملا در سکوت فرو بروند. بیش از همه شوهرش را به محض اینکه از تصمیم های بسیارش حرف می زد…».