مولانا، مثنوی را در دوران کمال سلوک و پختگی عمر و معرفت سروده و این اثر جاودانه، که در آخرین مراحل زندگی آن بزرگ به نگارش درآمده، به تمامی حاصل شریعت است. ارادت مولانا به شریعت محمدی و سلوک علوی چنان در اشعار او حضور یافته که اگر عناصر مربوط به نبوت و ولایت را از آن جدا و خارج کنید به راستی چیزی در آن باقی نخواهد ماند و گویی مثنوی چیزی غیر از توحید و نبوت و ولایت نیست. نگارنده در این کتاب، صد سخن را که به زعم مولانا از آن حضرت رسول (ص) بوده، نقل کرده که البته تعدادی از آنها سخن حضرت علی (ع) است. بر این اساس ذیل هر بیت، که برگرفته و نشانه ای از حدیث نبوی یا علوی بوده چندین روایت از منابع و مآخذ گوناگون نقل کرده و از میان آنها، یکی را به زبان فارسی برگردانده است. قلب بیدار، صبر و ایمان، جادوی سخن، کشتی نجات، و دنیای افسونگر برخی از عناوین کتاب است.