کشور آزتک ها و مایاها طی کمتر از سه قرن استعمار، از سرزمینی با تمدنی باستانی و سرشار از زیبایی ، تبدیل به کشوری شد که از اوایل قرن نوزدهم و بیستم تا همین حالا در هزاره ی سوم، جز انقلاب ها و شورش های خونین، جنگ، کشتار، انواع و اقسام قاچاق، از کوکائین تا کودکان و زنان و اعضای بدن انسان، چیز دیگری به خود ندیده است. مردمی که در وحشت مدام فقط تلاش می کنند تا بتوانند جانشان را حفظ کنند، و این اولین چیزی است که در سراسر تاریخ دویست سال اخیر مکزیک به چشم می آید. کتاب «کاش ما هم خانه ای داشتیم» یکی دیگر از روایت های این سرزمین جنون زده است که غرق در فساد حاکمان همدست جانیان داخلی و خارجی، سر سوزنی هم مجال زندگی سعادتمند را به مردمانش نمی دهد. «خوان پابلو ویلالوبوس» که دیگر نامش در کنار دیگر خدایان «المپِ» ادبیات مکزیک، «پاز»، «فوئنتس»، «رولفو»، «آزوئلا»، «لوئیزلی» و «آریاگا»، نامی بزرگ و شهیر شده است، در این رمان به قلب زندگی مردم کشورش می زند و با فاصله گرفتن از فضای شبه فانتزی دیگر آثارش، فساد همه گستر سیاسی و اقتصادی کشورش را به ویژه ترین شکل روایت می کند.