نویسندگان در کتاب حاضر تلاش دارند تا نشان دهند که آثار «فرانتس کافکا» (1883ـ1924م) را نمی توان به هیچ گونه تفسیری تقلیل داد. تفسیرهایی همچون: «الهیات شناسی سلبی»، «تمثیلی»، «سمبولیک» و… . در واقع تلقی آن ها از آثار کافکا نمونه ای است از رویکردشان به کل تفکر و اندیشه متافیزیک. آنان در مقابل «فلسفه دولتی» و «اندیشه بازنمایی»، اندیشه ای را قرار می دهند که تقسیم بندی بین سه قلمرو بازنمایی «سوژة واحد»، «مفهوم» و «مصداق» را نمی پذیرد. نویسندگان در این کتاب نوعی آخرت گرایی و موعودگرایی را به نمایش می گذارند که با تأکید بر برتری ادبیاتِ اقلیت و درون مایه این ادبیات، رهایی و گریز از انقیاد، رشوه، با نقد جوامع معاصر و نقد روابط قدرت همراه است.