تسلط بر خویشتن یکی از اساسی ترین روش های تربیتی است. به این دلیل، ریاضت و مبارزه با نفس بدخواه برای رسیدن به تصفیه ی درون، یکی از آموزه های متعالی ادیان به شمار می رود. خودسازی از هدف های محوری پیامبران بوده است، چرا که شخصیت فردی و اجتماعی و سعادت و یا شقاوت دنیوی یا اخروی انسان به این موضوع وابسته است که چگونه خویشتن را بسازد. در قرآن کریم نیز آیه های اخلاقی به مراتب بیش تر از آیه های احکام است. داستان های قرآن نیز اغلب هدفی اخلاقی را دنبال می کنند. نویسنده در کتاب حاضر نخست خودسازی را تعریف کرده و آن را در مکتب ها و ادیان مختلف بررسی می کند و سپس برخی آثار و فایده های آن را بیان می دارد. از جمله: حرکت به سوی معرفت حق، آزادی معنوی، رسیدن به مدینه ی فاضله، تقویت اراده، سعادت مندی، و جلب برکت های الهی. وی در ادامه موضوع انسان شناسی، ضرورت و اهمیت آن، فطرت انسانی، و ویژگی های تربیت پذیری انسان را بررسی و سپس مبحث خداشناسی، انگیزه ها و ابعاد خداشناسی در خودسازی را مطرح می سازد. نویسنده در بخش های بعدی کتاب موضوع هایی از جمله ایمان، عمل شایسته، بستر خودسازی و مانع ها و آفت های خودسازی و اهمیت و نقش هریک برای خودسازی را بررسی می کند.