کفیل از مردی می گوید که افسانه نیست؛ لاف نیست که بگویم پدرش علی نام داشت و بردن همین نام، کافی است تا بدانیم او از نسل کیست. کفیل، از پهلوانی می گوید که پهلوانان عالم به نام او اقتدا می کنند و شهدا به حالش غبطه می خورند. کفیل، از غیرت مجسم می گوید؛ از قامت فتوت، از چشم هایی که آب را شرمنده نجابت خود کرد و از قهرمان نهر علقمه؛ عباس بن علی. کفیل از برادر زینب می گوید و از برادر حسین؛ علمدار بزرگ عصر، یکه امیر سپه کرب و بلا، حیدرِ حیدر. کفیل افسانه نیست. گوشه هایی از زندگی جوانمردی است که مثل یک علم، هیچ وقت بر زمین نماند و مانند پدرش، اسدالله الغالب خواندنش تا حیدری دیگر در میدان تکرار شود و بعدها هم حیدرها.