ماهیت سینمای کمدی و سینمای کلاسیک و وجه مشترک آن ها یعنی «کمدی کلاسیک» را می توان در چارچوب تئوری های مختلف به تفصیل واکاوی کرد، اما این کتاب با رویکردی سینه فیلیانه به خود فیلم ها پرداخته و در این مجال از اسلپ استیکهای دوره صامت تا کمدی های ایتالیایی اواسط قرن بیستم را مدنظر قرار داده است؛ از کارهای کوتاه چاپلین و لوید تا دسیکا و توتو. بااین حال ازآنجاکه پویش و پوشش تام و تمام این عرصه عملاً ناممکن است، در مجموعه حاضر برخی پدیده های این ژانر کنار گذاشته شده اند؛ برای مثال لاری سیمون و باب هوپ، آشکار است که معیار این گزینش را نه در ارزش گذاری هنری، که در اشتیاق و تجربه زیستی نگارنده باید جست وجو کرد و اگر حاصل آن را گامی به قصد قربت در فضایی چنین انگیزنده بینگاریم می شود از خواندن آن لذت برد.