روش ویژه ی تربیتی مونتسوری در کل، بیانگر تجدیدنظری اساسی در مبانی تربیتی و اعتقادی درباره ی کودک است. او معتقد است که کودک هم چون صفحه ای سفید در تاریخ حیات بشری است که در ارتباط با حقوق، ویژگی ها، تمایلات، طبیعت و امتیازاتش، چیزی گفته نشده است. وی در این زمینه معتقد است “محیط، خود، معلم کودک است” او برای کودک هویتی مستقل و طبیعتی ویژه قایل است و اذعان می دارد: “برخلاف عقاید معمول، کودک هم مانند سایر انسان ها برای خود شخصیتی دارد”. کتاب حاضر در زمینه ی حقوق کودک در خانواده و شیوه های تربیتی کودکان از یازده فصل تشکیل شده است. نویسنده در فصل او حقوق پایمال شده ی کودک را بررسی می کند و معتقد است که آن چه در تاریخ بشری مورد غفلت قرار گرفته است مقتضیات، ویژگی ها و حقوق کودک است. در فصل دوم مطالبی در باب ویژگی ها و خصوصیات نوزاد، مطرح شده است. در فصل سوم، موضوعی در ارتباط با ساختار وجودی کودک بازگو گردیده است. نویسنده کودک را به مثابه ی یک جنین روحانی فرض کرده است و معتقد است که به رغم وجود ناتوانی ها و ضعف های فراوان جسمانی در نوزاد انسان، او از یک سلسله ویژگی های روانی برخوردار است. در فصل چهارم که تحت عنوان “آموزگاران عشق و محبت” تدوین و تنظیم شده است نویسنده به لزوم انجام رفتارهای محبت آمیز و توام با احترام از طرف بزرگسالان در قبال کودکان می پردازد و اظهار می کند که کودکان در بسیاری از موارد عملا الگوی بزرگ ترها می شوند. در فصل پنجم، نگارنده ضمن معرفی و بررسی نقایص و ضعف های تعلیم و تربیت سنتی رهنمودهایی در خصوص اصول تعلیم و تربیت نوین عرضه کرده است. در فصل ششم خانم مونستوری مفاهیم کلی و مضامین اساسی روش تربیتی خود را بررسی می کند. او به مسائلی چون توجه به شخصیت ویژه ی کودک، تفوق و تقدم بهداشت روانی او در مقایسه با بهداشت جسمانی، ضرورت اهمیت سازگاری، برقراری یک محیط اجتماعی مناسب و، لزوم استقرار آموزش های ویژه ی محیطی و پرهیز از عرضه ی رهنمودهای کلامی صرف، وجود خصیصه ی تمرکز در کودکان و.. تاکید دارد. “منش کودک”، “محیط کودک”، “کودک در خانواد”، “معلم جدید” و “کودک و بزرگسال” عناوین فصل های بعدی کتاب هستند.