«رکسانه گی»، نویسنده فمینیست «نیویورک تایمز» در این کتاب با احساس از غذا و بدن می گوید و از احساسات و درگیری های روانی خودش استفاده می کند تا نگرانی مشترک ما درباره لذت، ظاهر، سلامت و زوال را از جنبه ای متفاوت به تصویر بکشد. او در گرسنگی نگاهی منتقدانه به کودکی، نوجوانی و دهه سوم زندگی اش دارد؛ همه چیز با عملی خشونت آمیز علیه او آغاز می شود که تغییرات سهمگینی را در بدن و زندگی اش در پی دارد و مخاطب را به واقعیات، رنج ها و لذت های زندگی امروزش می رساند.