در این نوشتار سعی شده است ضمن بازخوانی گوشه هایی از حیات «امام حسین»(ع) لحظاتی از زندگی آن امام که ایشان گریسته و اشک از چشمان وی سرازیر شده است به تصویر کشیده شده و ابعادی از مصائب ایشان در قبل و بعد از واقعه عاشورا منعکس گردد. در همین راستا نگارنده به اشک ها و گریه های امام حسین(ع) هنگام وفات پیامبر اسلام(ص)، هنگام وفات فاطمه زهرا(س)، هنگام وفات امیرالمؤمنین علی(ع) و هنگام وفات امام حسن مجتبی(ع) اشاره کرده و سپس برخی از گریه هایی که ایشان در زمینه واقعه کربلا انجام داده اند را از لحاظ تاریخی رصد کرده است. در همین زمینه وی به گریه امام حسین(ع) در زمینه شهادت مسلم بن عقیل، هنگام وداع با محمد بن حنفیه، گریه ایشان بر سر مزار پیامبر اسلام(ص) و خدیجه کبری(س) و گریه های ایشان در شب و روز عاشورا برای شهادت عزیزترین افراد و نسبت به خویش مانند شهادت اباالفضل العباس، علی اکبر(ع)، شهادت فرزندان زینب(س)، شهادت فرزندان امام حسن(ع)، فرزندان عباس بن علی(ع) و شهادت برخی دیگر از اصحاب و خاندان خویش اشاره کرده و گریه های ایشان هنگام وداع با اهل خیام و همچنین گریه های سر بریده آن امام پس از شهادت اشاره کرده و امواجی از مصائب بی پایان ایشان را ترسیم نموده است.