این کتاب، مجموعه ای از هفت جستار مهم از «هانس گئورگ گادامر» است. در بخش نخست این کتاب که بیشتر حول محور گستره هرمنوتیک فلسفی، مفاد و دلالت های آن و نیز تعیین مرزهای آن با سایر حوزه های معرفتی می چرخد، گادامر، تلاش می کند که با بازگشت به حکمت عملی باستان و مشخصات فلسفه عملی ارسطو و فن خطابه، دامنه و گستره هرمنوتیک فلسفی خود را تعیین کند، افزون بر این، تلاش می کند با تأکید بر مفاهیم فلسفی یونانی مانند «آرته»، «لوگوس»، «پراکسیس» و…، برداشت غیردقیق فلسفه و علم دوره مدرن از تلقی فیلسوفان باستان از این مفاهیم را به چالش بکشد و از این طریق چشم انداز دیگری برای مواجهه با متون و زمینه آن ها ارائه کند. در بخش دوم کتاب به مواجهه هرمنوتیکی با فیلسوفان یا سنت های فلسفی پیش از خود می پردازد. در این مقالات با رویکرد هرمنوتیکی و وسواس ویژه خود با فیلسوفانی همچون افلاطون، هگل، هایدگر، دریدا و ارسطو به گفت وگو می نشیند و بر آن است تا در لابه لای آثار و متون این فیلسوفان، بصیرتی جدید درباره اندیشه این فیلسوفان و به طورکلی درباره سنت فلسفی غرب، ارائه کند.