گلاسنهایت، یکی از آخرین آثاری است که هایدگر در زمان حیات خود، بالغ بر یک دهه پیش از مرگش منتشر می کند. او برای دست یافتن به ابعاد این مفهوم، نخست موضوع خود را در رابطه با تفکر مشخص می کند و این پرسش را پیش می نهد که اساساً تفکر چیست. از دید او، آن تفکری اهمیت دارد که بتواند به حقیقت هستی بیندیشد و این چیزی است که او تفکر تأملی می نامد. از سوی دیگر، در قالب یک گفتگو، از مسیر و راهی پرده بر می دارد که می تواند ما را به ذات تفکر برساند. بدین قرار، او گلاسنهایت را به مثابه تجربه ذات تفکر تعریف می کند؛ تجربه ای که گرچه مفهوم آن از دل سنت عرفانی مسیحی بیرون می آید، اما به مسیری دیگر ره می برد.