گردنبند را از دست فؤاد می گیرد. پلاک آن یک پرنده از سنگ عقیق است. فؤاد لبخندی می زند. حالا چرا قرمز؟ چون قلب من تو سینه شه… صفورا بند چرمی آن را دور انگشتانش می پیچد و چشم هایش را می بندد. صدایی در سرش می پیچد: یک گنجشک سرخ؛ گنجشکی که دلش پر از درده. یه آتیش بزرگ تو جونشه. منتظره تا سینه اش بشکافه و یک آتشفشان راه بیفته؛ و خودش این قدر مهربونه که وجودش یه دریاست. یه دریا مثل دریای سرخ… گرم ترین دریا که شورترین آب و زیباترین صخره ها رو داره. می بینی؟ یک عالمه دلیل هست برای سرخی این گنجشک و عاشقی من!