کتاب حاضر، نمايشنامه‌اي است که نويسنده با آن و دو نمايشنامه ديگر با نام‌هاي «آنا کريستي» و «نخستين آدم» يک سه‌تايي به سبک و سياق تراژدي‌هاي يونان باستان مي‌سازد تا بگويد در قرن بيست تراژدي با شکل و درون‌مايه‌هاي رايج در تراژدي‌هاي يونان همچنان شدني است. از اين حيث، مي‌توان او را، همانند استادش، ايبسن، سرگرم تجربيات نوين در ادبيات نمايشي و تئاتر دانست.