کتاب حاضر مجموعه ای از خاطرات از شهید «علی محمودی وند» است که در قالب داستان های کوتاه نگاشته شده است. نگارنده در این کتاب بنا دارد تصویرهای سال های جنگ را در قالب خاطره های بازنویسی شده برای آن ها کانسارها را ندیده اند، نشان بدهد. این کتاب راهی است بر زمینه نسبتاً بکر میان تاریخ و ادبیات، میان واقعه ها و گفته ها. در یکی از این خاطرات می خوانیم: «اوج انقلاب، ده، دوازده ساله بود. اول شب می رفت بیرون، آخر شب می آمد. پخش اعلامیه، شعارنویسی روی دیوارها، خلاصه هر کار که از دستش برمی آمد انجام می داد».