کتاب حاضر، نمايشنامه‌اي است که در آن توانسته است عقل و احساس، نماد و واقعيتِ روزمره، زبان روزمره و شعرگونگي آن را به تعادلي خيره‌کننده برساند و با اين‌کار، از طبيعي‌نگاري فاصله بگيرد. نويسنده‌ در اين نمايشنامه، به‌عنوان الماس تراژدي شهرنشينان که راهگشاي تئاتر رئاليستي نيز هست، با تأکيد بر انسان متوسط، اين‌ سه‌ اصل‌ را با استادي رعايت مي‌کند. در اين نمايشنامه هيچ‌‌يک‌ از اشخاص‌ نمايشنامه‌ آدم‌هاي‌ خارق‌العاده‌اي‌ نيستند. در اين نمايشنامه، «گرِگيرش» شبيه‌ دکتر «استوکمان‌« در دشمن‌ مردم است‌. اما اگر دکتر «استوکمان»‌ آرمان‌خواه‌ در پاره‌اي‌ موارد خارق‌العاده‌، يعني انساني‌ وراي‌ نمونه نوعي‌، به نظر‌ مي‌آيد، «گرگيرش» فردي منزوي، افسرده و کميک است.