موضوع این کتاب ژانر فیلم «نووار» است که در پایان جنگ جهانی دوم متولد شد. نویسندگان این کتاب با استفاده از مفاهیم فرویدی، تراکم و جابه جایی و نیز مفهوم «ابژکشن» – فرآیندی روانی است که طی آن هویت ذهنی و گروهی با طرد هر چیزی که مرزهای خود را تهدید می کند برساخته می شود – در تحلیل «ژولیا کریستوا» به عنوان سازوکارهای دفاعی روان بر اجزای ظاهرا حاشیه ای نووار تأکید می کنند و نشان می دهند که چگونه نژاد، قومیت و جنسیت در فیلم نوورا مولد و حامل اضطراب های سرکوب شده ای درباره هویت و تهدیدهایی است که مرزهای هویت را مسئله دار می کنند.