در این کتاب نگارنده به بحثی می پردازد که سرآغاز عبور از نشانه ـ معناشناسی کلاسیک و کنش مدار به نشانه ـ معناشناسی احساس مدار است. بر این اساس نگاه وی به دو نظام معنایی معطوف می گردد که تا به حال جایی در مطالعات نشانه ـ معناشناختی نداشته اند: نظام معنایی هم آیی و تصادف. در نظام هم آیی، کنش گر در تعامل پیوسته با دنیا و بر مبنای رابطه ای حسی ـ ادراکی، در پی کشف معناهای گریزان و پنهان است و در نظام معنایی تصادف، می توان از واقعه یا رخداد زیبایی شناختی سخن گفت. از جمله مباحث مندرج در کتاب می توان نقصان صورت ها، نشانه ـ معناشناسی گسسته؛ برش یا انقطاع؛ و نشانه ـ معناشناسی گریز؛ روزنه های گریز را نام برد.