تحقیقی در زمینه مبانی فکری و عرفانی عرفای ایرانی با توجه به رویکرد عدم «خشونت» در گفتار و رفتار آنان است که در نقد دیدگاه‎های مغرضانه پاپ بند کیت شانزدهم رهبر کاتولیک‎های جهان مبنی بر خشن دانستن دین اسلام و پیامبر اکرم (ص) نگاشته شده است. نوشتار حاضر در چهار فصل تدوین گردیده است: نخست به بحث درباره مفهوم اندیشه عدم خشونت در فرهنگ مشترک بشری پرداخته شده و سپس کیفیت تکوین و ضرورت توجه به مفهوم عدم خشونت‎بار معنایی ویژه آن در فرهنگ غرب و اسلام سخن به میان آمده است. در فصل دوم ابعاد گوناگون اما مرتبط با یکدیگر عدم خشونت تبیین شده و در فصول بعدی شرح برخی از مبانی و پیش‎فرض‎های عرفانی اندیشه عدم خشونت در نزد عارفان مسلمان صورت گرفته است. در پایان نیز برخی از چهره‎های معروف در عرفان اسلامی که در ترویج و تعمیق گفتمان عدم خشونت در ایران نقش به‎سزایی داشته‎اند معرفی گردیده‎اند.